Szpitalne opowieści

Byłam dzisiaj na bloku operacyjnym.

Na żywo. I przytomnie. 

Chyba mam jakieś skrzywienie, ale krojenie ludzi mi się podoba.

Niesamowite patrzeć, co mogą wprawne ręce chirurga.

I nawet krew trysnęła na maskę asystenta :P

Wróciłam szczęśliwa.

*

Wcześniej kułam.

W pupę, w brzuch,  w ramię.

Pierwszy raz robił wrażenie, jakieś 1,5 tygodnia temu.

Ręce się trzęsły i serce waliło.

A potem było już tylko lepiej.  

Ciekawe, że człowieka można postrzegać przez pryzmat tylko jakiegoś narządu, części ciała.

I stwierdzam, że lepiej się wbijac w większe tyłeczki.

Przynajmniej igłę można wsadzić do końca.