***

Nie lubię psów.

Właściwie to się ich boję od momentu pogryzienia w dzieciństwie.

Od 17 lat czuję paraliżujący strach na widok każdego przedstawiciela tegoż gatunku, a zwłaszcza gdy nie ma smyczy lub kagańca (naprawdę nie jestem w stanie się ruszyć).

Mniejszy strach budzą we mnie szczeniaki, ale tylko te, które jeszcze nie mają odruchu bronienia rodziny (do 4- 5 miesiąca?).

K. uwielbia psy, ba, nawet wiem, że gdy tylko będzie miał możliwość chce mieć psa. Czym oczywiście budził we mnie zrozumiały sprzeciw.

***

Budził, bo 2 dni temu 1 urodziny obchodził mój kochany maluszek- biały, kudłaty bolończyk. Jedyny pies, który gryzie mnie kiedy chce (charaktery zwierzak- musi postawić na swoim i domaga się uwagi po dobroci albo jeśli trzeba po gryzieniu) i nie grożę mu uśpieniem u weterynarza.

Nasza biała kulka zawitała w domu moich rodziców jakies 10 miesięcy temu- o dziwo- na mój wniosek (jako alergiczka mam ograniczony wybór ras, a w tych szczeniakach zakochałam się mimo fobii).

Maluch wniósł mnóstwo emocji (i to skrajnie różnych) i chyba zmienił moją mamę pedantkę w normalnie funkcjonującą osobę (nareszcie pyłek na podłodze to nie jest wielki problem).

Rozrabia, rozbawia i czasem rozzłaszcza, ale jedno spojrzenie tych ciemnych ocząt i serce mięknie.

Nie jestem do malucha zwyczajnie przywiązana, po prostu go kocham, żywiąc po cichu nadzieję, że on tak samo kocha nas.

*

I nadal boję się psów- tych innych, ale patrzę na nie nieco życzliwiej.